Jest to system reguł i zasad służących do wymierzania sprawiedliwości oraz zapewnienia porządku w państwie lub narodzie. Podstawę prawa europejskiego stanowi prawo rzymskie. Prawo rzymskie w najdawniejszym okresie było oparte na zwyczaju, z czasem pojawiły się źródła prawa pisanego – ustawy uchwalane na zgromadzeniach ludowych. Za pierwsze dzieło ustawodawcze, obejmujące całokształt prawa, uważa się prawo dwunastu tablic z V wieku p.n.e. Nowe źródło prawa stanowiły uchwały senatu, potem rozporządzenia cesarskie i opinie wybitnych prawników rzymskich. W VI wieku, za cesarza Justyniana I Wielkiego, obowiązujące prawo zostało skodyfikowane („Kodeks Justyniana”). Odrodzenie nauki prawa rzymskiego nastąpiło w XI wieku we Włoszech. Zwykle wyróżnia się dwa porządki normatywne prawa: zwierzchni (naturalny, przyrodzony) i niższy porządek prawa pozytywnego, tworzonego przez państwo. Jeżeli normy porządku pozytywnego nie są sprzeczne z porządkiem naturalnym, stają się normami obowiązującego prawa. Europa przyjęła system prawa ustawowego, natomiast Wielka Brytania i USA prawa zwyczajowego. Dla anglosaskiego prawa charakterystyczna jest doktryna precedensu („common law”), która wymaga od sądów podporządkowania się poprzednim decyzjom sądów, gdy w sprawie wystąpią takie same okoliczności. Zasady „common law” zostały skorygowane przez system „equity law”, tzn. prawa słuszności, stosowanego od XVI wieku przez Sąd Kanclerski. Od XIX wieku w prawie anglosaskim panuje system „statute law”, czyli prawo stanowione przez parlament. Jednak do dziś prawo w Wielkiej Brytanii nie jest w pełni skodyfikowane.
